www.smutekdepresja.fora.pl

sarenka · Wysłany: Czw 23:09, 13 Mar 2008 Temat postu: Etiologia depresji

Przyczyny depresji nie są dostatecznie poznane. Niejednokrotnie próbuje się sprowadzać przyczynę depresji do jednego tylko czynnika. Na przykład do specyficznego sposobu myślenia (koncepcje poznawcze), do przeżycia szczególnego rodzaju traumy w dzieciństwie (koncepcje psychoanalityczne), pewnego, mającego być podłożem depresji, typu osobowości (koncepcje osobowości depresyjnej) albo do zaburzeń metabolizmu serotoniny. Do podobnych upraszczających, albo wręcz błędnych, teorii należy także ciągle obecny w polskiej literaturze podział na depresje endogenne, reaktywne i somatogenne. W rzeczywistości tak wyraźnie odrębne rodzaje depresji nie istnieją.

Wiele dziś przemawia za tym, że przyczyny depresji są wyjątkowo złożone i wśród jej przyczyn jest wiele czynników, a prowadzący do depresji proces jest wieloletni. Ponadto czynniki prowadzące do choroby występują u różnych osób z różną siłą i w różnych złożeniach. I tak, u danej osoby, niektóre z tych czynników mogą zupełnie nie występować, widać siła innych jest wystarczająca do tego, żeby ujawniła się choroba.

Rola układu neurohormonalnego podwzgórze - przysadka – nadnercza

Rola i odmienne działanie powyższego układu jest jedną z bardziej interesujących hipotez dotyczących etiologii depresji w ostatnich latach. Być może, układ ten jest tylko jednym z elementów patogenezy depresji, dziś jednak wydaje się, że może być elementem bardzo istotnym, może nawet, w jakimś sensie, centralnym. Osoby z depresją, przynajmniej wiele z nich, tak w okresie depresji jak i jeszcze na długo przed ujawnieniem się tej choroby wykazuje odmienną i nadmierną reaktywność stresową. Polega to na nadmiernym wydzielaniu hormonów wydzielanych w stresie i braku fizjologicznego hamowania. Najważniejszy hormon stresu u człowieka: kortyzol, fizjologicznie pełni też rolę substancji hamującej mechanizmy stresu, ale u osób z depresją ów mechanizm samoograniczania nie działa dobrze . Stężenia wielu substancji wydzielanych w stresie, m. in. kortykoliberyny, niektórych prozapalnych cytokin, są znacznie wyższe niż u osób zdrowych.

Konsekwencją są zakłócenia pracy wielu ośrodków mózgu, m. in. regulujących nastrój, napęd i emocjonalność. W niektórych miejscach obserwuje się ponadto zmiany kształtu i liczby komórek mózgowych, choć możliwe, że są one odwracalne. Zmiany te mają dotyczyć zwłaszcza hipokampa. Polegają na zmniejszeniu liczby wypustek neuronalnych oraz odmienności synaptycznych połączeń. Jest bardzo ciekawe, że w czasie prawidłowych i skutecznych terapii lekami przeciwdepresyjnymi zmiany te cofają się, podobnie jak „uspokajają się” mechanizmy całej osi podwzgórze- przysadka – nadnercza.

Obecnie więc nie sprowadza się przyczyn depresji do roli mediatorów takich jak serotonina i noradrenalina, jest to patrzenie zbyt wąskie i przestarzałe. Z precyzyjnych badań biologicznych mechanizmów depresji wynika coś, co właściwie już od dawna było odczuwane intuicyjnie. Mianowicie to, że depresja, zachorowanie na nią, u większości chorych (choć nie u wszystkich) wiąże się z przewlekłym stresem. To brzmiące banalnie stwierdzenie ma jednak wielką wagę i konsekwencje. Przede wszystkim podważa tradycyjne podziały tej choroby. Z dzisiejszymi koncepcjami etiologii choroby depresyjnej zgodne są intuicje, że depresja jest schorzeniem całego organizmu, wiąże się z istotnymi zaburzeniami mechanizmów ludzkiej biologii, ale jest też chorobą, w której odgrywają istotną rolę trudne wydarzenia życia, problemy w realizacji celów życiowych, życiowy stres a być może także pewien typ osobowości. Dopiero takie spojrzenie na depresję pozwala zrozumieć, że w leczeniu depresji nierzadko potrzebne jest współdziałanie leczenia farmakologicznego oraz pomocy psychologicznej. Do tej pory nazbyt często i łatwo próbowało się dzielić depresje na takie, które powinno leczyć się farmakologicznie i takie w których potrzebna jest psychoterapia.

Mazi

zdecydowanie za depresję odpowiada stres jak wyżej napisane, ale stres to przed wszystkim "nieprzyjemne emocje", które ktoś przeżywa, zazwyczaj sam